เมื่อเวลาผ่านไป จุดประสงค์ของเตาผิงได้เปลี่ยนจากความจำเป็นไปสู่สิ่งที่น่าสนใจ สมัยก่อนมีหลุมไฟมากกว่าเตาผิงสมัยใหม่ พวกมันถูกใช้เพื่อให้ความอบอุ่นทั้งกลางวันและกลางคืนที่อากาศหนาวเย็น เช่นเดียวกับการทำอาหาร พวกเขายังใช้เป็นสถานที่รวบรวมภายในบ้าน หลุมไฟเหล่านี้มักจะอยู่ตรงกลางห้อง ทำให้ผู้คนมารวมตัวกันมากขึ้น พบข้อบกพร่องมากมายในการออกแบบเตาผิงยุคแรก ควบคู่ไปกับการปฏิวัติอุตสาหกรรมมีการพัฒนาที่อยู่อาศัยขนาดใหญ่ซึ่งจำเป็นต้องมีมาตรฐานของเตาผิง นักออกแบบเตาผิงที่มีชื่อเสียงที่สุดในยุคนี้คือพี่น้องอดัม: จอห์น อดัมโรเบิร์ต อดัมและเจมส์ อดัม พวกเขาออกแบบสไตล์เตาผิงที่สมบูรณ์แบบซึ่งใช้มาหลายชั่วอายุคน มันมีขนาดเล็กกว่า สว่างกว่า โดยเน้นที่คุณภาพของวัสดุที่ใช้ในการก่อสร้าง แทนที่จะเป็นขนาดของมัน ในช่วงทศวรรษที่ 1800 เตาผิงใหม่ส่วนใหญ่ประกอบด้วยสองส่วน ส่วนล้อมรอบและส่วนแทรก ล้อมรอบด้วยหิ้งพระและฐานรองรับด้านข้าง มักจะทำด้วยไม้หินอ่อนหรือหินแกรนิต ส่วนแทรกคือจุดที่ไฟลุกไหม้ และสร้างด้วยเหล็กหล่อซึ่งมักปูด้วยกระเบื้องตกแต่ง นอกจากให้ความร้อนแล้ว เตาผิง ในยุควิกตอเรียนยังช่วยเพิ่มบรรยากาศที่อบอุ่นให้กับบ้านอีกด้วย ในรัฐวิสคอนซิน ของสหรัฐอเมริกา ห้องเรียนระดับประถมศึกษาบางห้องจะมีเตาผิงที่ตกแต่งไว้เพื่อให้เด็ก ๆ เปลี่ยนจากบ้านไปโรงเรียนได้ง่ายขึ้น